>
မိဘတိုင္းရဲ႕ စိတ္မွာ သားသမီးေတြအေပၚ လိမၼာတဲ့ သားသမီးေလးေတြျဖစ္ဖို႔သာ ရည္သန္ၾကမွာပါ။ ဆိုးပါတယ္ဆိုတဲ့ သားသမီးေတြ ဘယ္လိုခ်င္ၾကမတုန္း။ မိဘဆိုတာကေတာ့ လိမၼာတာ၊ မိုက္တာရယ္လို႔ ခြဲျခားျပီး မျမင္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ သားသမီးတိုင္းကို သာတူညီမွ် တသားထဲေသာ ေမတၱာစစ္စစ္ေတြနဲ႔ မိဘတိုင္းက ခ်စ္ၾကတာခ်ည္းပါ။
ဒီလိုပါပဲ သားသမီးေတြ၊ ကေလးေတြကလည္း မိုက္ခ်င္တိုင္းမိုက္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေတြရဲ႕ အသိေလးေတြမွာ သူတို႔မိဘေတြက သူတို႔ကို ေမ႔ေနတယ္လို႔ထင္ျပီး အျမင္အယူအဆေတြ ကြဲျပားေနၾကတာပါ။ ဒီလို ဒိြဟစြာ ကြဲျပားေန လြဲမွားေနတဲ့ အယူအဆေတြကို ရင္ျခားေစ့ေအာင္က အုပ္ထိန္းသူ မိဘေတြကလည္း မိမိကိုယ္မိမိ ျပန္လည္သံုးသပ္ ေဝဖန္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
အခုေခတ္မွာ မိဘတစ္ခ်ိဳ႕ေတြဟာ ေငြေတြ၊ စည္းစိမ္ေတြ၊ပကာသနေတြေနာက္ အရမ္းကာေရာ လိုက္ေနၾကေတာ့ ကေလးေတြ အျမင္မွာ ငါ့မိဘက ငါ့ကို မခ်စ္ဘူးလို႔ ျမင္လာၾကေရာ။ မိဘေတြကလည္း ကေလးေတြအၾကိဴက္ လိုက္ေရာလိုက္ရင္ျပီးေရာ ဒါမိဘေမတၱာပဲ ဆိုရင္ေတာ့မွားျပီ။
အခုေခတ္ အေျခအေနကလည္း ေနရာတကာ ေငြဆိုမွေငြ၊ က်န္တာ ဘာမွအေရးမၾကီးဘူး။ ေငြရိွရင္ ဘာမဆိုျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ေခတ္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ မိဘအမ်ားစုကလည္း ေငြေနာက္ကို သဲၾကီးမဲၾကီး လိုက္ေနၾကရတယ္။ ကေလးေတြ အတြက္ေပးဖို႔ အခ်ိန္ဆိုတာ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ကေလးေတြကို နာနီေတြနဲ႔ထား၊ အမ်ိဳးေတြနဲထားခဲ့ၾကရတယ္။
အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္လာရေတာ့လည္း မိုးခ်ဳပ္ေတာ့ ကေလးနားေနဖို႔ အခ်ိန္လဲမေပးႏိုင္ဘူး။ ေရာက္တာနဲ႔ ပင္ပန္းလို႔ အိပ္ေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကေလးေတြနဲ႔ မိဘေတြၾကားမွာ ေဝးကြာသထက္ ေဝးကြာလာပါတယ္။
ကေလးေတြရဲ႔ဘဝကိုလည္း စဥ္းစားၾကည္႔ပါဦး။ ကိုယ္႔မိဘနဲ႔ တေန႔ႏွစ္ခါေလာက္ပဲ ေတြ႔ရတာ။ သူတို႔မိဘေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနဖို႔ၾကျပန္ေတာ့လည္း မိဘေတြကလည္း အလုပ္ကိစၥေတြမ်ားလို႔ ပင္ပန္းျပီးနားခ်င္ ကေလးေတြကလည္း ဟိုဟာပူစာ၊ ဒီဟာပူစာဆိုေတာ့ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ ေရာ႔… အင့္ဆိုျပီး ေငြေပးေရာဗ်ာ။
တဘက္က ကေလးေတြရဲ႕ဆႏၵၾကေတာ့ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ ဒီေငြေတြ သူတို႔မလိုခ်င္ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ရင္တြင္းခံစားခ်က္၊ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းအေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ဒါေတြကို မိဘေတြ သိေအာင္ေျပာျပခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြက ဒါေတြကို ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိဘူး။ မိဘေတြကလဲ အခ်ိန္ေပးျပီး ေသခ်ာမေမးဘူး ဆိုေတာ့ကာ အခက္ေတြ႔ေနၾကတာေပါ့။
ဒီလို သားသမီးနဲဲ မိဘေတြၾကား တစ္ေယာက္နဲ တစ္ေယာက္ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနၾကေပမယ့္ ႏွလံုးသားေတြ တစနဲတစ ေဝးလာၾကတာ သူတို႔ကို သူတို႔ေတာင္ မသိလိုက္ၾကပါဘူး။ ဒီလိုအေျခအေနက ကေလးေတြ ငယ္တုန္းဆို သိပ္ျပီး ျပႆနာမရွိ၊ သိပ္မသိသာဘူးေပါ့။ ေဟာ… သူတို႔လဲ အရြယ္ေရာက္လာေရာ အဲဒီမွာ ျပႆနာစေတာ့တာပါပဲ။
သူတို႔အသိစိတ္ကေလးေတြမွာ ငါ့မိဘက ငါတို႔ကို ခ်စ္မွမခ်စ္တာ၊ ငါတို႔လိုသေလာက္ ေတာင္းသေလာက္ ငါတို႔မိဘေတြက ေပးေနတာပဲ ဆိုတဲ့အသိေတြ ဝင္လာျပီး ငါတို႔လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ပစ္မယ္ဆိုျပီး သူတုိ႔ေတြရဲ႕စိတ္ ေရာက္ရာေပါက္ရာ ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ဟာေကာင္းတယ္၊ ဘယ္ဟာမွန္တယ္ဆိုတဲ့ ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ ဒီအရြယ္ေတြမွာ အလြန္နည္းပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕မိဘေတြက ဒီလိုအဆိုးအေကာင္း ပိုင္းျခားတတ္ေအာင္ ငါတို႔ကေလးေတြကို ငါတို႔ ေက်ာင္းထားေပးထားတာပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ေတာ့ မွန္ပါတယ္။
တကယ္တမ္း ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေက်ာင္းက သင္ေပးတဲ့ စာေတြကို (ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ ေက်ာင္းေတြမွာပါ) သူတို႔ေတြရဲ႕ ဘဝအတြက္ ေနာင္အသံုးဝင္လာမယ္လို႔ မထင္ၾကပါဘူး။ ဒီစာေတြကို မိဘက သင္ခိုင္းလို႔ သာသင္ရတယ္။ စိတ္ထဲေတာ့ မရွိလွဘူးေပါ႔။ ဒီစာေတြတတ္ရင္ ဘြဲ႔ေလးတစ္ခုေတာ့ရမယ္။ ဘဝအာမခံခ်က္ေတာ့ မရွိလွဘူး စသျဖင့္ ဒီလိုအယူစြဲေလးေတြ ရွိေနၾကတာပါ။
ဘယ္နည္းဘယ္လမ္းက ေကာင္းတယ္၊ ဆိုးတယ္ဆိုတာကို ကေလးေတြက ျပင္ပဗဟုသုတစာေတြဖတ္မွ သိနားလည္ၾကမွာပါ။
စာဖတ္ဖို႔ ဆိုတာကလည္း အက်င့္ဗ်။ လုပ္ယူမွရတာ။ မလုပ္ယူပဲ ဘယ္ကေလးမွ အလိုေလွ်ာက္ စာဖတ္ဝါသနာမပါၾကပါဘူး။ (ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာ မိဘရဲ႕ဗီဇအရ ပင္ကို စာဖတ္ခ်င္ေနတဲ့ ကေလးေတြမပါပါဘူး။)
တကယ္တမ္း စဥ္းစားၾကည့္ရင္ စာဖတ္တာ ဝါသနာပါဖို႔ ဆိုတာအေတာ္ခက္တာဗ်။ ကေလးတိုင္း ကာတြန္းစာအုပ္ကို ငယ္စဥ္က ဖတ္ဖူးၾကမွာပါ။ အဲဒါက ကေလးေတြ စာဖတ္တတ္လာဖို႔ စတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါဟာ စာဖတ္ဝါသနာရဲ႕ အစမဟုတ္ဘူး။ စာဖတ္ဝါသနာ ပါလာဖို႔ဆိုတာ မိဘေတြရဲ႕ နည္းေပးလမ္းျပ လိုအပ္ပါတယ္။
မိဘကိုယ္တိုင္က စာဖတ္ဝါသနာမပါဘူး ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ကေလးေတြလဲ စာဖတ္ဝါသနာရွင္ေလးေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လိုမွ အၾကံေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မိဘေတြကလဲ ကေလးေတြ စာအေတာ္အတန္ ဖတ္ႏိုင္လာျပီဆိုရင္ ဘယ္စာအုပ္ကို ဖတ္သင့္တယ္၊ ဘယ္စာအုပ္က ေကာင္းတယ္ဆိုတာကို အၾကံျပဳသင့္တယ္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ကေလးေတြက အေပ်ာ္ဖတ္စာေတြကိုပဲ ဖတ္ခ်င္သြားေရာ။
စာေပကို ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္အေျခအေနအရ စာေပေလာကၾကီးထဲမွာ အသားျဖဴးေဆးေၾကာ္ျငာေတြနဲ့ ဟိုေလာက ဒီေလာက အတင္းသတင္းေတြ ခ်ည္းေရးသားထားတဲ့ စာေပေတြမ်ားျပားလာတာ ေတြ့ေနရလို႔ပါ။ ကေလးေတြရဲ႕ ဥာဏ္ရည္အဖြံျဖိဳးဆံုးအရြယ္၊ မွတ္သားအား အေကာင္းဆုံး အရြယ္ေတြမွာ သူတို႔ ဖတ္သင့္ မွတ္သင့္တဲ့ စာေပေတြကို မိဘေတြက ရွာေဖြလမ္းေၾကာင္းဖို႔ ေျပာတာပါ။
ကေလးဆိုတဲ့ သဘာဝကလည္း အတုခိုးအရမ္းျမန္တယ္ဗ်။ သူတို႔မွာ ေဝဖန္စဥ္းစားဖို႔ဆိုတာ မသိေသးေတာ့ လူၾကီးမိဘေတြ ဘာလုပ္လဲဆိုတာပဲ ၾကည့္ေနၾကတာ။ မိဘက ေရႊစကား၊ ေငြစကားေျပာရင္ သူတို႔လဲ ေရႊစကား ေငြစကားေျပာမွာပဲ၊ မိဘက စာစကား ေပစကား ေျပာတယ္ဆို သူတို႔လဲ စာစကား၊ ေပစကားေျပာမွာပါ။
ဆိုးပါတယ္ဆိုတဲ့ ကေလးေတြကိုၾကည့္ရင္ ရာခိုင္ႏႈန္းအမ်ားစုက သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ မိဘ(ဝါ) အုပ္ထိန္းသူ၊ သူတို႔ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြေၾကာင့္ ဆိုးတာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ပင္ကိုဗီဇဗ်။ အဲဒီလို ကေလးက် ခက္ေရာဗ်ိဳ႕။ အဲဒီ့ဆိုးတဲ့ ဗီဇေတြကို သူတို႔ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ ထိန္းေၾကာင္းျပဳျပင္ လိုက္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေရရွည္မွာေကာင္းေရာ။
မိဘေတြကလည္း ေမြးျပီးျပီးေရာဆိုျပီး ကေလးေတြကို ဒီအတိုင္း ျပစ္မထားၾကပါနဲ႔။ ကိုယ့္ရင္ေသြးမွာ ဘယ္သူက ဆိုးလာႏိုင္တယ္၊ ဘယ္သူက ေကာင္းလာႏိုင္တယ္ဆိုတာ မိဘေတြ ေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္။ သားသမီးဆိုတာ ကိုယ့္ေသြးကိုယ့္သားက ျဖစ္တာဆိုေတာ့ အနဲနဲ႔အမ်ား သူတို႔ဆီမွာလည္း ကိုယ့္ရဲေကာင္းေမြ ၊ ဆိုးေမြေလးေတြေတာ့ ပါလာၾကမယ္ဆိုတာ မိဘတိုင္းသိၾကပါတယ္။
ဒီေတာ့ကာ ကိုယ္႔သားသမီးေတြ မဆိုးလာဖို႔ဆိုတာ မိဘေတြဆီမွာ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ေဝဖန္သံုးသပ္ႏိုင္ဖို႔အသိေတြ လိုအပ္လာပါျပီ။ ကိုယ္႔ကေလးေတြ လိမၼာေစရန္ သြန္သင္ဖို႔ နည္းလမ္းဆိုတာ မိမိရဲ႕ကိုယ္မွာ၊ မိမိပတ္ဝန္းက်င္မွာ အျမဲတေစရွိတတ္ပါတယ္။
ကေလးေတြရဲ႕ေရွ႕မွာ သူတိုေလးေတြဆိုးတာ၊ ညံ့တာေတြကို ခဏခဏ မေျပာမိၾကပါေစနဲ႔။ သူတိုေတြရဲ႕ နားကေနတဆင့္ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ခဏခဏၾကားျပီး သူတုိ႔ဘဝ ဆိုးလွပါတယ္ဆိုျပီး လုပ္ခ်င္ရာေလွ်ာက္လုပ္ေရာ။ အဲဒီလိုအဆိုးေတြကို ေျပာမယ္႔အစား သူတို႔ေလးေတြ ေမ့ေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ပင္ကိုေကာင္းတဲ့ အခ်က္ကေလးေတြကို ရွာျပီးေျပာေပးပါ။
ေျပာဆိုဆုံးမတဲ့အခါမွာလဲ ပ်ားသကာကဲ့သို႔ နားဝင္ခ်ိဳေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ားကိုသံုးေပးပါ။ တတ္ႏိုင္သ၍ အျခားလိမၼာတဲ့ မိမိရဲ႕သားသမီးေတြထက္ ဆိုးမယ္ထင္တဲ့ မိမိတို႔ရဲ႕ ကေလးစိတ္ကို ပိုေလ့လာပါ။ ပိုအခ်ိန္ေပးပါ။
မိဘေတြဆိုတာ တခ်ိန္က သားသမီးေတြပါပဲ။ တခ်ိဳ႕မိဘေတြက ကိုယ္သားသမီးဘဝမွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈမ်ားခဲ့ေတာ့ ကိုယ္သားသမီးေတြၾကေတာ့ သူတို႔လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနပါေစဆိုျပီး အရမ္းကာေရာ လႊတ္ထားလို႔ မရပါဘူး။ သူတို႔ေတြရဲ႕အျမင္မွာ မိဘဆိုတာထက္ မိတ္ေဆြအျမင္ရွိလာေအာင္ ေပါင္းရပါမယ္။
ငါအမိငါအဖပဲဆိုျပီး ကိုယ္ၾသဇာေပးတဲ့အတိုင္း နာခံရမယ္ဆိုတဲ့ အုတ္ထိန္းမႈဟာ အခုဆိုမရွိသေလာက္ ျဖစ္လာပါျပီ။ ေခတ္စနစ္ေတြ ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္ မိဘေတြဟာလဲ ကေလးေတြအေပၚ ကိုယ္လိုသလိုပံုသြင္းယူတဲ့ အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ မတတ္ႏိုင္လဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အခ်ိန္ေပးျပီး ကေလးေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးျပီးေဆြးေႏြးပါ။ သူတို႔အျမင္မွာ မိဘဆိုတာ ေၾကာက္စရာ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ အျမင္ထက္ သူတို႔အေတြးအေခၚေလးေတြကို ညိဳႏိႈင္းသုံးသပ္ေပးတဲ့ မိတ္ေဆြအျမင္မ်ိဳး ျဖစ္လာေအာင္က်င့္ေပးၾကပါ။
တခါတေလ ကိုယ္ေပးတဲ့ သံေယာဇဥ္က သူတ႔ိုေတြကို ပိုျပီးဆိုးသြမ္းရန္ တြန္းပို႔ေနသလို မျဖစ္ေအာင္ေတာ့ သတိရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ မယုတ္မလြန္တဲ့ ဆက္ဆံေရးကို ရွာျပီး ဆက္ဆံေပးေစလိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ့ၾကံဳဖူး၊ ေလ့လာဖူးတဲ့ ဆိုးသြမ္းတဲ့ကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားရဲဲ႕ ဆိုးသြမ္းရျခင္း အဓိကအခ်က္တခ်က္ကေတာ့ သူတို႔ မိဘေတြရဲ႕အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္လႊဲေဖာက္ျပန္လုပ္မႈေၾကာင့္ပါ။
အဲဒီအခ်က္ေၾကာင့္ပဲ သူတ႔ိုေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔လမ္းမွား ေရာက္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ ေခါင္ကမွမလုံတာ မိုးယိုတာဘာဆန္းလဲ။ အမိုးအကာလံုလံုနဲ႔ အိမ္တလုံးမွာ ျပင္ပေလဒဏ္မိုးဒဏ္ကို ၾကံၾကံခံႏိုင္မွာမလြဲဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ သားသမီးေလးေတြ မဆိုးသြမ္းလာေစဖို႔ ေခါင္တိုင္ျဖစ္တဲ့ မိဘေတြရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး သစၥာရွိမႈကလ ဲမလြဲမေသ လိုအပ္လာပါတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္သာယာဖြယ္ျဖစ္ေသာ မိသားစုအသိုက္အျမဳံေလး ျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးႏိုင္ၾကပါေစ။
အခု ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာ စာဖတ္သူတို့ မႏွစ္သက္မဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ အေရးအသား မေျပျပစ္တာေတြပါေနရင္ ခြင့္လႊတ္ျပီးေတာ့ ဖတ္ေပးၾကပါလို့ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္၊ အေတြအၾကဳံ အျမင္ေတြကို ေရးသားထားတာပါ။ ေဆြးေႏြးတဲ့ သေဘာေလးပါ။ ဆရာလုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။
ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။
© ခ်မ္းလင္းေန
ခ်မ္းလင္းေန 